22 February 2008

ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္


ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္

ေႏြတေပါင္း ၊ ေရႊေက်ာင္းရယ္တဲ့
ပိတ္ခဲ့ျပီ ၊

ခ်စ္ခင္သူေဆြအမ်ား ၊ သြားေပါ့ဌာနီ
ေငြတာရီ ၊ ျပန္ျပီကြယ့္ ရြာေက်း ။

၀သာန္ဆန္းကာမွ ၊ ရႊင္လန္းစြာေဆြအမ်ားရယ္နဲ႕
စကားကုန္ စံုစံုေျပာဖို႕ရယ္
ေဇာစိုက္လို႔ေတြး ။ ။

(ေငြတာရီ)

14 February 2008

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ တဲ့လား



ဒီကေန႔ ‘Valentines Day’….
တစ္ေလာကလံုးက ခ်စ္သူေတြ အမွတ္တရေပ်ာ္ၾကမယ့္ေန႕တဲ့ေလ ။
တကယ့္တကယ္ေတာ့ သည္ေန႔ဟာ က်ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွမပါတ္သက္ပါ ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ၊ တစ္ဖက္သတ္စတာေတြကို လည္းအယံုအၾကည္ မရွိေတာ့ေတာ့ သည္ေန႔ဟာ က်ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို စိမ္းေနတယ္ ။

သည္ေန႔နံနက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ Chatting မွာေတြ႕ေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ ေတြးစရာျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။
"ခ်စ္သူရည္စားနဲ႔ က်င္းပမွ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ မဟုတ္ပါဘူး ။ ငါတို႔ မွာလည္း ခ်စ္ရတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ၊ မိဘေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတာပဲ ။ သူတို႔ႏွင့္ က်င္းပရရင္လည္း ဒါဟာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ပါ" တဲ့ ..... ။

သည္လိုဆိုေတာ့လည္း သည္ေန႕ဟာ လူတိုင္းအတြက္ အဓိပၸာယ္ ရွိတာေပါ့ေနာ္ ။ ထူးထူးျခားျခား ေတာ့မရွိပါ ။ အခ်စ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တုန္းက မေရးတတ္ေရးတတ္ေရးထား တာေလးကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆိုတာ တကယ္ကို ရင္ခုန္စရာ ၾကီးေပါ့ ။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ သနားစရာလိုလို ၊ ဟားစရာလိုလို ၾကီးပါ ။

ခ်စ္သူ႕လမ္း
စ္ခ်ိန္တုန္းက က်ေတာ့္အတြက္ သိပ္အေရးမပါခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ အေ၀းမွာ ေပ်ာ္ေနမယ့္သူ႕ကိုရည္မွန္းျပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကို တစ္ေယာက္ထည္းက်င္းပမိတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေတြးမိတိုင္း သိပ္ကိုရွက္မိတယ္ ။

က်ေတာ္ အသက္ (၂၀) ျပည့္တဲ့ ေန႔အထိ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႕မွာ က်ေတာ္ မင္းကိုတမ္းတေနတဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာေတာင္ က်ေတာ္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိဆဲ။ သည္ေန႕ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္စီ ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြနဲ႕ေရာ ၊ မေပ်ာ္ႏိုင္လို႔ မႈိင္ေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႕ေရာ က်ေတာ္က မသက္ဆိုင္လွဘဲ တစ္ဦးတည္း ကြဲထြက္လို႔ေနေတာ့တယ္ ။ က်ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ မင္းမရွိေပမယ့္ က်ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ မင္းရွိေနခဲ့တယ္ ေလ ….။

က်ေတာ္ သည္ခံစားခ်က္တစ္ခုနဲ႔ သည္လမ္းေလးဆီကို ၀ိုးတစ္၀ါးလွမ္းလို႕လာေနတယ္ ။
မင္းဟာ က်ေတာ့္အတြက္ အေရးပါသေလာက္ ၊ က်ေတာ္ဟာ မင္းအတြက္ အေရးမပါလွပါဘူး ….. မဟုတ္လားကြယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္အတြက္ေတာ့ မင္းရဲ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ က်ေတာ္ရဲ့ ရင္ခုန္သံပါ ။ မင္းရဲ့ အၾကည့္ဟာ က်ေတာ့္အခ်စ္ရဲ့ မ်က္ႏွာစာပါ ။ မင္းရဲ့ရယ္သံေမာ့ေမာ့ ဟာလည္းအခ်စ္ရဲ့သံစဥ္ပါ ။ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႔ရင္ က်ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာမပ်က္ဘဲ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ မင္းရဲ့အျပံဳးဟာလည္း က်ေတာ့္ရဲ့ အရႈံးပါ။ အေၾကာင္းမသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုသာသိတဲ့ က်ေတာ္ရဲ့ အရွက္ဟာလည္း မင္းရဲ့ ထာ၀ရအႏိုင္ရမႈပါပဲ ။
ႏွစ္ဦးသေဘာတူခ်စ္ၾကတာမွ အခ်စ္မဟုတ္ပါဘူး ။ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္ဟာလည္း အခ်စ္ပါဘဲ လို႔ က်ေတာ္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သည္သတ္မွတ္ခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္ျငင္းပယ္ႏိုင္ မယ္လို႔ က်ေတာ္ယံုၾကည္ထားမိတာ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ခုအခ်ိန္အထိလည္း က်ေတာ့္အတြက္ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္ဟာ အခ်စ္လို႔ မည္ဆဲပါ ။

မင္းနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ က်ေတာ္တစ္ေယာက္ထည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္က်င္းပတတ္တာ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ရက္ေတာ့ရွိတယ္ ။ တစ္ခုကမင္းေမြးေန႔ ။ က်ေတာ္လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က မင္းအတြက္သီးသန္႕ လုပ္ထားတဲ့ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကို ခုထိမင္းကိုမေပးရဲေသးဘူး ။ မင္းနာမည္ကိုေရးထားတဲ့ Phone Chain ရဲ့တစ္ဖက္တစ္ခ်က္က အသည္းပံုေလးႏွစ္ခုကို မင္းမျမင္ခ်င္ေအာင္ျပဳျပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္တာလို႔ မင္းက်ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ (အခ်စ္ကို) ေစာ္ကားဦးမွာ မဟုတ္လားကြယ္။ သည္လိုေန႔ေတြတိုင္း မင္းကိုက်ေတာ္သတိရတယ္ ။ မင္းကိုက်ေတာ္ဖုန္းဆက္ခဲ့ရင္လည္း ေက်းဇူးလို႔ေတာ့မင္း စလိုက္စေရာ ေျပာမယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္အျမဲတမ္း ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ မင္းေဘးမွာလည္း ေသခ်ာရွိေနမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး ။

သည္ေတာ့ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ က်ေတာ္ဟာ အဲဒီေန႔မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ၀ယ္ ။ ေနာက္ ပုစြန္ဆိတ္သိပ္တူတယ္လို႔ မင္းေျပာဖူးတဲ့က်ေတာ့္လက္မွတ္ထိုး ။ ေနာက္ ( ၾသဂုတ္ ၊ ၁၁ ၊ --- ) ဆိုတဲ့ရက္စြဲေရး ။ ေနာက္ ေအာက္မွာ “ရည့္ ေမြးေန႔အမွတ္တရ” ဆိုျပီးေရးလို႕ စာအုပ္စဥ္အကန္႕ တစ္ေနရာမွာခြဲျပီး အမွတ္တရသိမ္းထားတတ္တယ္ ။ မရယ္နဲ႔ ေနာ္ကြယ္ …. ။ ရွက္ေတာ့ ရွက္တယ္ … ။
အမွန္ေတာ့ က်ေတာ့္စာအုပ္စဥ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္း အကန္႔ထဲက မဖတ္ျဖစ္ပဲ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္(၄) (၅) အုပ္ဟာ က်ေတာ္ရဲ့ စိတ္ဒါဏ္ရာေတြပါ ။ ႏွစ္တိုင္းရဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄) ကိုလည္း သည္လိုအတိုင္းပဲ က်င္းပတတ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ။

ဒါေပမယ့္ သည္တစ္ႏွစ္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာေတာ့ နည္းနည္းအေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္ျဖစ္ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းရဲ့အရိပ္ ၀ိုးတစ္၀ါးရွိေနဦးမယ့္ သည္လမ္းေလးကို က်ေတာ္ လာခဲ့မိတာ ။

+++++++
သည္လမ္းေလးဟာ က်ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ေလးရဲ့ ထင္ရွားတဲ့လမ္းေတြၾကားမွ တစ္ခုလည္းမဟုတ္ပါ ။
လမ္းေလးဘယ္မွာစလို႔ ဘယ္မွာဆံုးမွန္းလည္း က်ေတာ္မသိ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ့္အတြက္ သည္လမ္းခရီးဟာ ခ်စ္သူ႕မင္းရဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ အဆံုးသတ္တယ္ ။ ေသခ်ာေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ကမင္းေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးရွိတယ္ေပါ့ ။ ခုခ်ိန္မွာ မင္းမရွိေတာ့ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈဟာ က်ေတာ္ကို႔ စြဲေဆာင္ဖို႕ လံုေလာက္ပါတယ္။ ခုလို ေန႕မ်ိဳးရဲ့ နံနက္ေစာေစာ လူသူၾကဲပါးခ်ိန္မွာ လမ္းကေလးထဲကို တစ္ေယာက္ထည္း စက္ဘီးစီးသြားရတာဟာ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာဖြယ္ ေကာင္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္ ။ ဒါမွမဟုတ္ ရင္နာဖြယ္ေကာင္းပါလိမ့္မည္ ။

သည္လမ္းေလးအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ေျပာဖို႔ေတာ့လိုမည္ထင္သည္ ။ လမ္းဆိုေသာ္လည္း “ဆင္သြားလမ္းျဖစ္” ဆိုေသာလမ္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သည္ ။ သူ႕အိမ္ ၊ က်ေတာ့္အိမ္ ႏွင့္ က်ေတာ္တို႕ က်ဴရွင္ၾကား ျဖတ္လမ္းလည္းျဖစ္သည္။ သည္လမ္းေလးသည္ က်ဥ္းပါသည္ ။ အနည္းဆံုး စက္ဘီး ႏွစ္စင္း ၊ ဆိုင္ကယ္ ႏွစ္စီး ေရွာင္ ႏိုင္ယံုသာ က်ယ္ေကာင္းက်ယ္မည္။ လမ္းေလးသည္ လူလည္းျပတ္တတ္သျဖင့္ သူကအေဖာ္သူငယ္ခ်င္း မရွိရင္ေတာ့ ၊ လမ္းေလးမွမလာဘဲ အိမ္မွလိုက္ပို႔ တတ္သည္ ။

ေနာက္လမ္းေလးရဲ့ တစ္ခုထူးျခားခ်က္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀န္း တစ္ခုထဲမွ လည္းျဖတ္သြားရျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေက်ာင္း၀န္းသို႕ ၀င္ခါနီးတိုင္း စက္ဘီးစီးရင္း ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ရတာ စြန္႕စားခန္းေတာ့ နည္းနည္းဆန္သည္။ ေက်ာင္း၀န္းအျပင္ေရာက္ရင္ စက္ဘီးရပ္ျပီးေတာ့ ဖိနပ္ျပန္စီးရေသးတာ ကလည္း အလုပ္တစ္ခု (ဟိုတုန္းကေတာ့ မင္းအိမ္လာရတာ သိပ္အလုပ္ရႈပ္တာပဲကြာလို႔ က်ေတာ္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္) ။ ေနာက္ သဲထူထူ ဖုတ္ထထလမ္းကို ျဖတ္ျပီး မင္းတို႔ ၀န္းေရွ႕ကိုေရာက္ရင္လည္း ကုန္းျမင့္အတက္ၾကီးကိုလည္း တတ္ရေသးတယ္ ။ ကုန္းတတ္ ထိပ္ေရာက္တိုင္း က်ေတာ္ကေမာတယ္လို႔ ေျပာရင္ ‘အျပန္က် အရမ္းသက္သာပါတယ္ဟာ ။ ခုကုန္းတက္ၾကီးကို အသာေလးေလ်ာဆင္းသြားရမွာ’ လို႔ မင္းေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီတုန္းကလမ္းကေလးဟာ က်ေတာ့္ အတြက္ ရင္မခုန္ေစခဲ့တာ ေတာ့အမွန္ပင္ ။ ေနာက္သည္လမ္းေလးကို က်ေတာ္တို႕ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြအတူတူလာတိုင္း သိပ္ရင္ခုန္တာပဲကြာ လို႕ေျပာတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကိုလည္း စိတ္ရွင္းရွင္းႏွင့္ ၀ိုင္းစေနာက္ ေနႏိုင္ခဲ့ၾကတာလည္း အမွန္ပင္။ အခုေတာ့ … ။

+++++++

ခုအခ်ိန္မွာလည္း လမ္းကေလးကိုၾကည့္ရတာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၄) (၅) ႏွစ္ကအတိုင္းအေျပာင္းလဲသေယာင္ ။ ဒါဟာလည္း ခုအခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့က်ေတာ့္ ရင္ခုန္သံကို သေရာ္ေနတာလား ။ အမွန္ဆို သည္လမ္းေလးထိပ္မွာ ျမိဳ႕ထဲကက်ဴရွင္သြားဖို႔ မင္းကုိက်ေတာ္ ေစာင့္ေနၾက ၊ ေနာက္ … လမ္းေလးဆီကို စိတ္မရွည္တဲ့ အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္တတ္ျပီး မင္းကိုေစာင့္ေနၾက ။ ေနာက္ က်ဴရွင္သြားရာ သည္လမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ William Wordsworth ရဲ့ကဗ်ာစာသားေတြေရာ ၊ ေတာင္တြင္းရွင္ျငိမ္းမယ္ ရဲ့ ကဗ်ာစာသားေတြေရာ ၊ ေနာက္ သီခ်င္းစာသားေပါင္းစံုေရာ ၊ အေျပာင္အေနာက္ေပါင္းစံုေရာ ၊ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ ၊ ျပန္ေခ်ာ့ ျပန္တည့္ စတဲ့ ခံစားမႈေပါင္းစံုေရာ ျပန္႕က် ေနခဲ့ျပီးသားပါ ။ ခုေတာ့ လမ္းကေလးကလည္း ေမ့ႏိုင္လြန္းပါသည္ ။

အခ်စ္တစ္ခုမွာ ဖြင့္ဟမႈေနာက္က်တာ ၊ ခြင့္မသာေတြ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ လမ္းေလးကို ျဖတ္သန္းရာမွာေတာ့ သည္လို ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ မရွိႏိုင္ပါ ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေလးကို ျဖတ္သန္းရာမွာ ေတာ့ ေနာက္ေကာက္က်သူ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါ ။ စက္ဘီး ေျခနင္းကို တအားဖိနင္းျပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အျမန္ ျဖတ္သန္းခဲ့မိတယ္ ။ ကံေကာင္း တာတစ္ခုက တရိတ္ရိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အျခားမည္သည့္ လူသြား လူလာမွ မေတြ႔ခဲ့ ။

လမ္းေလးရဲ့အဆံုး မင္းရဲ့အိမ္ေရွ႕က သစ္ပင္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ စက္ဘီး ရပ္လိုက္တယ္ ။ မင္းမရွိတာ ေသခ်ာတဲ့ အိမ္၀ကိုလည္း လွမ္းမၾကည့္မိခဲ့ ။ လမ္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အေကြ႕အေကာက္ေတြေၾကာင့္ တစ္ဆံုးမျမင္ရ ။ လမ္းကေလးကေတာ့ အရင္အတိုင္း က်ေတာ့္ကို ဆက္ဆံဆဲပင္ ။ သဲေတာထဲကို ဘီးဆြဲသြားျပီး က်ေတာ္ေခ်ာ္လဲေအာင္ ၾကည္စယ္တတ္ဆဲ ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္က ခေရပင္ေအာက္မွာ ဖိနပ္ျပန္စီးေတာ့ ခေရပန္းသင္းသင္းေလးေတြ ေျခြခ်ေပးကာ ႏွစ္သိမ့္ တတ္ဆဲ ။ မင္းတို႕ ၀န္းအေရွ႔ ကုန္းတတ္ၾကီးမွာ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ က်ေတာ့္ကို မာန္ဖီဆဲ ။ တကယ့္ တစ္ကယ္ေတာ့ သည္လမ္းေလးကလည္း က်ေတာ့္မင္းကို ခ်စ္ရတဲ့ အခ်စ္ထဲက အခ်စ္တစ္ပါးပါ။ အနည္းဆံုး ေတာ့ က်ေတာ္ကို ရူးတယ္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္ ဆိုျပီး မက်ီဆယ္ တတ္ပါဘူးေနာ္ … ။

အနည္းဆံုး တစ္ခ်ိန္တုန္းကအခ်စ္ေတြ ၊ ခင္မင္မႈေတြကို ျပန္လည္သက္၀င္ေစေအာင္ေတာ့ ႏိုးပုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္ ။ နံနက္ခင္းျမဴ ႏွင္းေ၀ေ၀ ၊ ရင္ခုန္သံႏြမ္းနယ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို သူၾကိဳဆို လက္ခံယံုသာမက ေျမေငြ႕ေတြနဲ႕ေထြးပိုက္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္ ။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေတာ္အတြက္ ၊ မင္းနဲ႔ပါတ္ သတ္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခု က်င္းပရာမွာ ပါ၀င္တတ္ေရာက္သူအျဖစ္ေတာ့ လမ္းကေလးက အားေပးခဲ့သားပင္ ။

+++++++

ခဏေမ်ာ္ၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း က်ေတာ္ျပန္ခဲ့သည္ လမ္းကေလးကို ေက်ာခိုင္းျပီးလမ္းမၾကီးဖက္ကို နင္းလာခဲ့သည္ ။ လမ္ကေလးကို ေမ်ာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း လူသြားလူလာေတြနဲ႕ စည္ကားစျပဳျပီ ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ၊ ေစ်း၀ယ္ေတြႏွင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) (၄) ႏွစ္ကထက္စာရင္ေတာ့ အေတာ္ေလး စည္လာျပီ ။ လမ္းကေလးလည္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ားခဲ့ေလာက္ျပီ ။ လမ္းကေလးေပၚမွ စသည့္ဇာတ္လမ္း ၊ လမ္းကေလးေပၚမွာ ဆံုးသည့္ဇာတ္လမ္း စသည္တို႕ႏွင့္ လမ္းကေလးခံစားတတ္လွ်င္ေတာင္ ရိုးအီသြားေလာက္ျပီ ။ လမ္းေလးကို ေနာက္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး ေရွ႕သို႕သာ ဆက္လက္နင္းလာခဲ့သည္။ ေနလည္းျမင့္လွျပီ ေလ။ သည္အခ်ိန္ဆို ျမိဳ႕ထဲက စာအုပ္ဆိုင္လည္းဖြင့္ေလာက္ျပီ ။ ထိုစာအုပ္ကို လက္မွတ္ထိုးျပီး စာအုပ္စဥ္မွာတင္ထားျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထိ ဖတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္မထင္ ။ ။

ေအာင္ျဖိဳး
(၂၁ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၀၇)

13 February 2008

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔

မေန႕က Public Holiday မွာ အနားရလို႕ အလုပ္သမားေတြ ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အလုပ္သြား ေက်ာင္းသြားဖို႔ ပ်င္းေနၾက တဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ ၊ နက္ျဖန္အတြက္ကိုု ၾကိဳတင္ရင္ခုန္ေနၾကေသာ အခ်စ္ဦး ၊ အခ်စ္ထူး ၊ အခ်စ္ရူးေတြ ျမဴးေနၾကတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ဟာသူတို႕ ႏိုင္ငံ့လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးရဲ့ ေမြးေန႔ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အေတာ္ကို မ်ားပါလိမ့္မယ္ ။

ေက်ာင္းတုန္းက သမိုင္းေတာ္တယ္ ဆိုတဲ့လူေတြလည္း ရမွတ္အတြက္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ ကို က်က္မွတ္ခဲ့ဖူးရင္ေတာင္ ခုခ်ိန္မွာေမ့ေနဖို႕ ေသခ်ာျပီ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ျမင္းစီး ၊ ဓါးလြတ္ကိုင္ ၊ စစ္ခ်ည္တတ္ ရုပ္တု တစ္ခုအျဖစ္သာ သေဘာထားၾက တဲ့လူငယ္ေတြ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ဒ႑ာရီထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးေခတ္ထဲ ကလူငယ္ေတြ ။

ခံယူခ်က္ ၊ အေတြးအေခၚ အေၾကာင္း မပါဘဲ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သက္သက္ကို သာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခု အျဖစ္သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ က်ေတာ္တို႕ ေခတ္ကလူငယ္ေတြ ၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာကို ျပည္သူ႕ေတြ စိတ္ဓာတ္ကေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ျခင္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္က ေခတ္ျပိဳင္လူငယ္ေတြ ။

သည္လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ေမြးေန႔ကို ေမ့ေနၾက သတဲ့လား ? ။။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္လူငယ္ေတြ ကို သိပ္ကိုယံုၾကည္ ခ်က္ထားခဲ့ရွာတာ ။

ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ ေနၾကရတာက -

ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို တစိမ္းလူေတြၾကားထဲ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ကို ရွက္ရြံ႕စရာလို႕ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ။

ကိုယ့္တတ္လမ္း ေငြရေရးအတြက္သာ အဓိက ၾကည့္ျပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာကို စြန္႔လြတ္ဖို႕ ၀န္မေလးၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ။

ျမန္မာစကား ၊ ျမန္မာစာ ၊ ျမန္မာ့သမိုင္း မကၽြမ္းက်င္ မတတ္သိတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္တဲ့ လူငယ္ေတြ ။

ဘာရည္ရြယ္ ခ်က္မွမရွိပဲ လြင့္ေျမာေနၾကတဲ့လူငယ္ေတြ ။

ကိုယ့္မိသားစု ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ သီးသန္႔ေလးတိုးတက္ေအာင္ၾကိဳး စားရင္ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုမပါေတာ့တဲ့ ပိုက္ဆံအရြက္ၾကီးေတြကို ရွာေဖြ ၊ လဲလွယ္ ၊ သံုးဖ်ံုးရင္း မာန္တတ္ေနၾကတဲ့ခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း သည္လိုလူငယ္ေတြၾကားမွ အရိပ္တစ္ခုပါပဲေလ ။

က်ေတာ္ကို ေရွးလူၾကီးမ်ားရဲ့ ေၾကြးေဟာင္းကိုလည္း မေၾကပါ ။ ေနာက္လူမ်ိဳးဆက္သစ္တို႕ အတြက္ ေၾကြးသစ္ကို ခ်ေပးႏိုင္ဖို႔လည္း ေ၀လာေ၀း ။

က်ေတာ္တို႔ တာ၀န္မေက်ခဲ့ပါ..။ တာ၀န္လည္းမေက်ေသးပါ..။

သည္လိုျပန္လည္ စမ္းစစ္မိေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အားလံုး ျမန္မာျပည္တိုးတက္ ေစလိုတဲ့ ေစတနာႏွင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾက သူ အားလံုးကိုလည္း လူငယ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ရွက္ရြံ႕စာေတာင္းပန္ရပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ ေက်းဇူးေတြက က်ေတာ္တို႕အေပၚမွာ အျမားၾကီး ။ အနည္းဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြ က်င္းပ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း Media ေပါင္းစံုမွ ဂုဏ္ယူစြာ သီခ်င္းေတြလႊင့္
၊ သီျခား စာအုပ္စာတမ္းေတြ ျဖန္႕ေ၀ သည္လိုေတြျမင္ျခင္မိပါတယ္ ။

က်ေတာ့္အတြက္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃) ရက္ေန႔နံနက္မွာ အိပ္ယာမွာ ႏိုးႏိုးျခင္း -

"ထားရာမွာေန ေစရာသြား ၊ ႏြားနဲ႔မျခားေပ
ကၽြန္ျဖစ္မွ ႏြံနစ္ရေပ ၊ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို မွန္းဆသူရွာေဖြ
သခင္ေအာင္ဆန္း ၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ေအာင္ဆန္းတဲ့ေဟ့
တစ္ေခတ္ဆန္းခဲ့တဲ့ နာမည္ေပ" -
ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊

"ရာဇ၀င္ အထုပၸတၱိလည္း ရွိရမယ္ ၊ ေမာ္ကြန္းလည္းထိုးေလာက္တယ္ ၊
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္"
ဆိုတဲ့ ေတးသံပဲ ျဖစ္ျဖစ္-
တစ္ခုခုကိုေတာ့ အိမ္က ေရဒီယို ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ အသံခ်ဲ႕စက္ တစ္ခုခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကားရျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတြက္ တစ္စိမ့္စိမ့္ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူ ေနခ်င္မိေတာ့တယ္ ။

ေအာင္ျဖိဳး
(၁၃၊ ၂၊၂၀၀၈)

12 February 2008

ခ်စ္ရမၼက္ - အပိုင္း (၂)

မစၥတာရီက သူဇနီး ရီကေတာ့္ ေနာက္မွာ ရပ္ျပီး ကစား၀ိုင္းအေျခအေနကို အကဲခပ္ေနတယ္ ။ သူ႕ေနာက္က နံရံမွာေတာ့ ေျခာက္ေပနီးပါးရွိမယ့္ အ၀ါညစ္ေရာင္ ပိတ္စထူထူမွာ ၾကက္ေသြးနီေရာင္ စာမဏီငွက္ျမီး ျဖန္႕က်ေနဟန္ သ႑ာန္ ရွိေသာ ဋရင္ေကာက္အပင္ကို ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း ဆြဲထားတဲ့ လိုက္ကာေတြ ျဖာက်ေနတယ္။ သည္ပံုစံကလည္း ၀မ္က်င္းေ၀ အစိုးရရဲ့ ဒုတိယ ၀န္ၾကီး “ဇိုဖိုဟိုင္း” ရဲ့ အိမ္တြင္းအျပင္အဆင္ကို တုပျပီး ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အျပင္အဆင္တစ္ခုပါ ။ ျပင္သစ္ပံုစံ မွန္ျပတင္းအတုေတြအေပၚမွာ အလြန္တရာၾကီးမားတဲ့ ခန္းဆီးလိုက္ကာေတြကို ျပင္ထားထာကလည္း သည္လိုအျပင္အဆင္မ်ိဳးပါပဲ။ အထည္ထုပ္လုပ္မႈ ကုန္ၾကမ္းရွားပါး ေနတဲ့ စစ္ပြဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မစၥတာရီေနာက္က ၾကမ္းျပင္ထိရွည္လွ်ားတဲ့ ခန္းဆီးလိုက္ကာ ( ခန္းဆီးမွာ အေရာင္ဆင္တူျဖစ္ဖို႔ အတြက္ ပိတ္စလည္းအပို ကုန္ပါေသးတယ္။) ကို တပ္ဆင္အသံုးျပဳမႈမ်ိဳးဟာ ေငြေၾကးကို အလြန္အကၽြံ ျဖဳန္တီးႏိုင္တာကို ျမင္သာတဲ့ သက္ေသတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္ ။ ဋရင္ေကာက္အပင္အၾကီးစားၾကီးကို ေနာက္ခံျပဳျပီး ခပ္ယို႔ယို႔ ရပ္ေနတဲ့ မစၥတာရီဟာ သာမန္ထက္ေတာင္ အရပ္ပုေနတယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ မ်က္ႏွာဟာလည္း ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနျပီး ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ဆံပင္ခြဲေၾကာင္းနဲ႔ နားထင္ကဆံေထာက္ေတြေၾကာင့္လည္း စုပ္ခၽြန္းခၽြန္း သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ပိုလို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ ေနသေယာင္ရွိပါတယ္ ။ သူ႔ရဲ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ႏွာေခါင္းဟာလည္း ၾကြက္နာေခါင္းလို ခၽြန္လို႔ ။

“ရွင့္လက္စြပ္က စိန္က သံုးကာရက္ ေတာင္ရွိမယ္ထင္တယ္ေနာ္ ၊ ဟုတ္လား မွီကေတာ္ ” ရီကေတာ္က ေမးလိုက္တယ္ ။

“တစ္ျမန္ေန႔ေတာ့ ေ၀ွ႔ဖန္ လာသြားျပီး ငါးကာရက္ ရွိတဲ့ စိန္တစ္လံုးလာျပေသးတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ရွင့္လက္က စိန္ေလာက္ေတာ့ အေရာင္မလက္ဘူးရွင့္”


“ဒါနဲ႔ ရီကေတာ္ရယ္ ေ၀ွ႔ဖန္ရဲ့ ပစၥည္းေတြက ျမိဳ႕ထဲက ဆိုင္ေတြထက္ေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္လို႔ေျပာၾကတာပဲ ”

“က်မကေတာ့ အိမ္လာျပီး ပစၥည္းေတြလာျပတာ ပိုအဆင္ေျပတယ္ထင္တာပဲ ။ ၀ယ္သင့္ မ၀ယ္သင့္ စဥ္းစားတုန္းလည္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္း အခ်ိန္ဆြဲလို႔ရေသးတယ္ ။ သူ႕(ေ၀ွ႔ဖန္) ကမွာလည္း ဘယ္ေနရာမွာမွ ရွာမေတြ႕တဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း ပါလာတတ္ေသးတယ္ ။ အရင္တစ္ခါက သူက်မကို ေရနံေရာင္ ခပ္၀ါ၀ါ စိန္တစ္လံုးလာျပေသးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူက မ၀ယ္နဲ႔တဲ့ေလ” ရီကေတာ္ဟာ မစၥတာရီကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တစ္ခ်က္ေမးေငါ့ျပျပီး စကားဆက္တယ္။

“ခုေခတ္ေပါက္ေစ်းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ ရွင္ေတြးၾကည့္ေပေတာ့ ။ အျပစ္ကင္းလိုက္တဲ့ စိန္ၾကီး ။ တစ္ကာရက္ကို ေရႊ ေအာင္စတစ္ဒါဇင္လား ။ ႏွစ္ဒါဇင္လား ။ သံုးဒါဇင္လားပဲ ဆိုတဲ့စအစားမ်ိဳးထဲက ။ ေ၀ွ႕ဖန္ကေတာ့ ေျပာသား ခုေခတ္မွာ ဘယ္သူမွ ေရနံေရာင္စိန္ေရာ ၊ ပန္းေရာင္စိန္ေရာကို ဘယ္ေစ်းရရေရာင္းမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ အကုန္လံုးက မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ေစ်းတတ္မယ္ထင္ျပီး ၊ ျခစ္ကုပ္သိမ္းထားၾကတာ”

“စိန္ကဘယ္ေလာက္ေလးလဲ ၊ မင္းမွမသိဘဲ ” မစၥတာရီက ရယ္ရင္းႏွင့္၀င္ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ဆယ္ ကာရက္ေတာင္ရွိတာဗ်ား ၊ ဒီေလာက္ေလးတာၾကီးကို မင္းလက္မွာစြပ္ထားရင္ မာေက်ာက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းကစားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”

ကစားရာ စားပြဲရဲ့ အစြန္းေတြမွာ တင္ထားၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလက္ေတြဟာ စိန္ျပပြဲတစ္ခုလိုပါပဲ ။ ကစားသူေတြရဲ့ လက္တိုင္းက စိန္ေရာင္ေတြကလည္း ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္လက္လို႔ ။ သူမလက္မွာသာ မလက္ႏိုင္တာပါလားလို႔ ေဂ်ဆင္း ေတြး ေနမိတယ္ ။ ဒီမိန္းမေတြၾကားမွာ အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ သူမ့လက္က ေက်ာက္စိမ္း လက္စြပ္ကိုလည္း ျပန္သိမ္းထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ သူမေတြးေနတယ္ ။

“ရွင္တို႔ က်မကို မစၾကနဲ႔ေနာ္” ရီကေတာ္ဟာ မာေက်ာက္ျပားေလးကို ၾကည့္ရင္းစိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးေျပာလိုက္တယ္ ။ မွီကေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မိန္းမက သူႏိုင္ေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ စားပြဲတစ္ခုလံုး ရယ္သံေတြ ၊ စိတ္ပ်က္ ညည္းညဴသံေတြ ဖံုးလႊမ္သြားျပန္တယ္ ။

ကစားသမား အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သူတို႕အႏိုင္ ၊ အရႈံးကို သည္းၾကီးမည္းၾကီး တြက္ေနၾကတုန္းမွာ ပဲ ၊ မစၥတာရီ က ေဂ်ဆင္းကို မသိမသာၾကည့္ျပီး တံခါးဆီကို ေမးေငါ့ျပလိုက္တယ္ ။

ေဂ်ဆင္းလည္း အလန္႕တၾကားနဲ႔ ေဘးကမိန္းမေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ဘယ္သူကမွသတိ မျပဳမိၾကဘူး ။ သူမက သူရႈံးသမွ် မာေက်ာက္ျပားေလးေတြကို ေလ်ာ္ရင္း ၊ လက္ဘက္ရည္ တစ္ငံုေလာက္ေသာက္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္မွ တအံတၾသနဲ႔ …

“ေအာင္မေလး က်မေလး ဘယ္ေလာက္ေမ့တတ္လိုက္သလဲ ။ က်မ သံုးနာရီမွာ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေတြ႕ဖို႕ခ်ိန္းထားတာရွိတယ္ ။ လံုးလံုးကိုေမ့ေနတာ ။ ကဲ မစၥတာရီ ရွင္ က်မျပန္မလာခင္ က်မေနရာမွာ ခဏ၀င္ကစားေပးႏိုင္မလား”

“က်မ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး ၊ ရွင္ က်မတို႔ကို ဘာမွလည္း ၾကိဳေျပာမထားဘဲနဲ႔ ” ရီကေတာ္က ကန္႕ကြက္စကားဆိုတယ္ ။

“ဟုတ္ပ ၊ က်မခုမွ် ကံေကာင္းစရွိေသးတယ္ ” ေစာေစာကႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေထာက္ခံတယ္ ။

“ ေနေန က်မတို႔ လ်ိဳကေတာ္ကိုေခၚလိုက္မယ္ေလ ။ သြားျပီးဖုန္းဆက္လိုက္ ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ရွင္ သူလာမွ သြားရမယ္ေနာ္ ” ရီကေတာ္က ေဂ်ဆင္းကို ဆက္ေျပာတယ္။

“က်မ မျဖစ္မေနသြားရမွာ မို႔ပါ ။” ေဂ်ဆင္းက နာရီ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ “က်မေတာ့ ေနာက္ေတာင္က်ေနျပီထင္တယ္ ၊ အေရာင္းအ၀ယ္သမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ ၊ ကဲ မစၥတာရီ ရွင္က်မေနရာ၀င္ေတာ့ ”

“က်ေတာ္လည္း ရံုးမွာ တစ္ေန႔လည္လံုးပင္ပန္းလာတာဗ် ၊ နက္ျဖန္က်မွပဲ တစ္ညလံုး ကစားေတာ့မယ္ ” မစၥတာရီက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ဟန္ေျပာလိုက္တယ္ ။

“အဲဒါပဲ ၀မ္ေဂ်းဆင္း ဆိုတာ” ရီကေတာ္က သူနဲ႔ေဂ်ဆင္းက ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ပံုစံ နဲ႕ သူမ နာမယ္ရင္းကို ေခၚျပီးေျပာလိုက္တယ္။ “က်မတို႕ကို ရွင္ သည့္အတြက္ ျပန္ေပးရမယ္။ က်မတို႕ အားလံုးကို ညစာေကၽြး ဒါပဲ”

“ရွင္ကလည္း ကိုယ့္ဧည့္သည္ကို ညစာ၀ယ္ေကၽြး မခိုင္းရဘူးေလ” မွီကေတာ္က ကန္႔ကြက္တယ္။

“က်မကေတာ့ ရီကေတာ္႕ဘက္ကပဲ” လို႔ ေစာေစာကႏိုင္တဲ့ မိန္းမကေျပာလိုက္ျပန္တယ္။

သူတို႔ဟာ သူတို႔အိမ္ရွင္မရဲ့ ဧည့္သည္ မိန္းကေလးအေၾကာင္းကိုေျပာရာမွာလည္း နည္းနည္းသတိထားျပီး ေ၀ဖန္ၾကရတယ္ ။ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ရီကေတာ္က ေမြးရင္ ေဂ်ဆင္းက သူ႕သမီးေလာက္ပဲရွိဦးမွာပါ ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးရဲ့ အသက္ကြာျခားမႈကို သူတို႔ မေ၀ဖန္ရဲၾကဘူး ။ ရီကေတာ္ဟာ ၾကယ္ေတြၾကားက လတစင္းလို႕ သူ႕ကိုသူ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင့္ေနျပီဆိုေပမယ့္ မိန္းမေတြရဲ့ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ကို ပယ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ေတာ့လည္း မအိုေသးပါ။

“ေကာင္းပါျပီရွင္ ။ က်မရွင္တို႕ အားလံုးကို သည္ည ညစာေကၽြးပါ့မယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မစၥတာရီ ရွင့္က်မ ေနရာ၀င္ ကစားမေပးဘူးဆိုရင္ သည္ည ပါတီမွာ ရွင္မပါရဘူး” ေဂ်ဆင္း ကေျပာလိုက္တယ္။

“ကဲလာပါ မစၥတာရီရယ္ ၊ မာေက်ာက္ဆိုတာ သံုးေယာက္ထည္း ကစားရရင္သိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ မေကာင္းဘူး ၊ ခဏပဲ မွီကေတာ္ ဖုန္းေခၚျပီးရင္ လ်ိဳကေတာ္လည္းလာေတာ့မွာပါ ။”

“က်ေနာ္ ရံုးအလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီးၾကိဳတင္ခ်ိန္းထားတာရွိတယ္ ၊ မၾကာခင္ လာေခၚၾကလို႔ရွိရင္ က်ေတာ္ လိုက္သြားရမွာ ” မစၥတာရီဟာ သူ႕အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ေျပာတတ္တဲ့ ခပ္၀ွက္၀ွက္အထက္စီး ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

“ေအာင္မေလးရွင္ ၊ မစၥတာရီ ဘယ္ေလာက္အလုပ္မ်ား မွန္းက်မတို႕ အားလံုးသိၾကပါတယ္” မွီကေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္ ။

“မွီကေတာ္ တစ္ခုခုကို ေစာင္းေျပာေနတာမ်ားလား ။ ဒါမွမဟုတ္ သူမအတြက္ အားေပးရာေရာက္ေနသလား ?” , ေဂ်ဆင္းက မစၥတာရီ ျပံဳးေနတာ ၊ ေနာက္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း ေျမွာင္ပင့္ဟန္ပါတဲ့ မွီကေတာ္ရဲ့ ေလသံကို အကဲခတ္ေနတယ္ ။ မွီကေတာ္ဟာ သူ႕ကိုေျမွာက္ေျပာရင္ သေဘာက်တတ္တဲ့ မစၥတာရီရဲ့ စရိုက္ကို သိပံုပဲ။ သူမသာ ဆက္ျပီးေအာင္ျမင္ရင္ ေၾကးစား သူလ်ိဳေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ။ ေဂ်ဆင္း ဆက္ေတြးေနမိတယ္ ။

အခုအခ်ိန္ဟာ သိပ္ကို အႏၱရာယ္ၾကီးေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ။ သည္ကိစၥၾကီးကို သည္ေန႔မလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ထပ္ဆြဲေန မယ္ဆိုရင္ ၊ ရီကေတာ္က သူတို႔အေၾကာင္းကို ရိပ္မိသြားမွာ အေသအခ်ာပဲ။

ဆက္ရန္ -


11 February 2008

ခ်စ္ရမၼက္ - အပိုင္း (၁)


"Lust, Caution " ရုပ္ရွင္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ ထိုင္၀မ္ ဒါရိုက္တာ Ang Lee ရဲ့ ေနာက္ဆံုးထြက္ ရုပ္ရွင္ပါ ။ ေ၀ဖန္ေရး ေတြၾကားမွာလည္း အေတာ္ေလးကို အုပ္ေအာ္ေသာင္နင္းျဖစ္သြားတဲ့ ရုပ္ရွင္ပါ ။ Sex နဲ႔ ပါတ္သတ္ရင္ သိပ္မတင္းက်ပ္ဖူးဆိုတဲ့ အေမရိကားမွာေတာင္ " NC-17 " Rating အေပးခံခဲ့ရေအာင္ကို Sexual Contents ေတြပါပါတယ္ ။ အာရွတလႊားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ဇာတ္၀င္ခန္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္ျပီး ရံုတင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ ။ဒါေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ အားရစရာပါ ။ ၀င္ေငြအေနႏွင့္ေရာအမ်ားၾကီး ရခဲ့သလို Venice Film Festival မွာလည္း အေကာင္ဆံုးရုပ္ရွင္ဆု ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားၾကီးျဖစ္ပါတယ္ ။

သည္ရုပ္ရွင္ရဲ့ မူရင္း ကေတာ့ တရုတ္စာေရးဆရာမ Eileen Chang ရဲ့ "Lust Caution" ဆိုတာပါ ။ မူရင္း၀တၲဳလတ္ကို ဘာသာျပန္ေပးရင္ေကာင္းမယ္ ဆိုျပီးျပန္ေပးတာပါ ။ အပိုင္း (၆) ပိုင္းေလာက္ခြဲျပီးျပန္သြား ေပးမွာပါ ။

Original Novel : 色,戒 by Eileen Chang

English Translation : Lust , Caution by Julia Lovell

ခ်စ္ရမၼက္

ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရွိေနေသးေပမယ့္ ၊ မာေက်ာက္ကစားရာစားပြဲ ေပၚကို မီးအိမ္ရဲ့ အလင္းတန္းပူေတြဟာ ျဖာက်ေနတယ္ ။ မာေက်ာက္ျပားေလးေတြကို တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ကမ္းေပးေနၾကသူေတြရဲ့ လက္ေတြက စိန္လက္စြပ္ေတြရဲ့ အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားဟာလည္း လက္ေ၀ွ႔ယမ္းလႈပ္ရွားမႈ နဲ႕အတူ စိတ္မသက္သာစဖြယ္ တစ္ဖ်က္ဖ်က္လက္လို႔။ စားပြဲရဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တင္းတင္းရင္းရင္း စုခ်ည္ထားတဲ့ စားပြဲခင္းဟာလည္း အျဖဴေရာင္ေတာက္ေတာက္ထလို႔ ။ အညာအတာမဲ့ တဲ့ မီးလံုးရဲ့ အလင္းဟာ ေဂ်ဆင္း ရဲ့ ဆဌဂံပံုမ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေအာက္ဘက္က ခပ္ဟိုက္ဟိုက္ အက်ီ ၤရဲ့ေအာက္က ျပည့္ျဖိဳးတဲ့ ေရႊရင္စံုေပၚကို ျဖာက် အခြင့္အေရးယူေနတယ္။ သူမရဲ့မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ဆိုလို နီရဲတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီနီ စိုစိုကိုသာဆိုးထားျပီး အထိန္းအသိမ္းကင္းမဲ့တဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ ပုခံုးကိုေက်ာ္ျပီး ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ေျပေလ်ာ့စြာ က်ေနတယ္။ သူမဟာ နဖူေလး မဆိုစေလာက္ က်ဥ္းတာကလြဲရင္ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ပါ။ သူမ၀တ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ပိုးလက္ျပတ္ တရုတ္သင္တိုင္းဟာ သူမရဲ့ ဒူးနားထိေရာက္ျပီး သင္တိုင္းရဲ့ တစ္လက္မသာသာ ေကာ္လံခပ္တိုတိုဟာလည္း အေနာက္တိုင္းပံုစံပါ။ သူမေကာ္လံၾကယ္သီးကိုလည္း သူမ၀တ္ထားတဲ့ စိန္ခၽြန္ပံု နီလာနားကပ္ျပားျပားနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ျပဳျပင္ထားေသးတယ္။

သူမရဲ့ ဘယ္၊ညာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အနက္ေရာင္ သိုးေမြး ၀တ္ရံုကိုျခံဳထားၾကျပီး ေရႊၾကိဳးခပ္တုပ္တုပ္ေတြဟာ ၀တ္ရံုကို သိုင္းခ်ည္ထားတဲ့ၾကယ္သီးေပါက္မွတစ္ဆင့္ ေအာင္ဖက္ကိုတြဲေလာင္း ခ်ထားၾကတယ္။ ဂ်ပန္႔လက္ေအာက္ ခံအျခားေဒသေတြနဲ႕ အဆက္ျပတ္တဲ့ ရွန္ဟဲမွာ ရိုးရာအ၀တ္အစား ဒီဇိုင္းအခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ေတြ႔ေနရဆဲပင္ ။ တိုင္းတပါးအုပ္ခ်ဳပ္ခံ ဘ၀မွာ လိုအပ္တာထက္ပို ၍ ဘံုးေဘာလေဟာ သံုးစြဲႏိုင္ၾကတဲ့ လူတန္းစားျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ့ေရႊၾကိဳးေတြဟာ ခုေခတ္မွာတန္ဖိုးမမွန္းႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ရတဲ့ အထိကို တုတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သည္ေကာ္လံၾကယ္သီးအစား ေရႊၾကိဳးခ်ည္ၾကတဲ့ ၀တ္ဆင္မႈမ်ိဳးဟာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူသာ ၀တ္ဆင္ၾကရတာ ျဖစ္ျပီး ျပည့္သူ႕ခ်ဥ္ဖတ္မျဖစ္ရေအာင္လည္း သူတို႔တစ္ေတြထိန္းသိမ္းၾကရပါေသးတယ္ ။ တစ္ျမိဳ႕လံုး က်င္းပတဲ့ စစ္ခ်ည္တက္သရုပ္ျပပြဲ အခမ္းအနားမ်ိဳးက်မွ မိမိခင္ပြန္းရဲ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈ ဘမ္းျပအျဖစ္ ခဏတစ္ျဖဳတ္မွ်သာ ၀တ္ဆင္ၾကရတာပါ။ အဲဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေတြေၾကာင့္လည္း အနက္ေရာင္သိုးေမႊး၀တ္ရံု နဲ႔ ေရႊၾကိဳးဟာ ၀မ္က်င္းေ၀ ရဲ့ ရုပ္ေသးအစိုးရလက္ေအာက္က အရာရွိကေတာ္ေတြ အတြက္ အၾကိဳက္ေတြ႕ ယူနီေဖာင္းျဖစ္လို႔ေနတယ္ ။ ဒါအျပင္ စစ္ၾကီးအတြင္းမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ ခ်ံဳကင္းက အမ်ိဳးသမီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ့ အနက္ေရာင္၀တ္ရံုကို တုပျပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အားေပးတာပါလို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။

(ရီကေတာ့္ အျပံဳး)

အထက္တန္းအရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီး ပီပီ ရီကေတာ္ကလည္း အနက္ေရာင္၀တ္ရံုကို ထည္ထည္၀ါ၀ါ ၀တ္ထားပါတယ္ ။ ဒါေပမည့္လည္း ႏွစ္ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် တရစ္ရစ္၀လာတဲ့ လည္းပင္းေပ်ာက္ေခါင္းေလာင္းပံု ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကိုေတာ့ ထို၀တ္ရံုက မထယ္၀ါေစႏိုင္ေတာ့ပါ။ ရီကေတာ္ဟာ ေဂ်ဆင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႕သူ႕ခင္ပြန္း ၀မ္က်င္းေ၀ အမ်ိဳးသားအစိုးရႏွင့္ အတူ ခ်ံဳကင္းကို မထြက္ခြာမီ ေဟာင္ေကာင္ မွာထဲကသိကၽြမ္းခဲ့တာပါ ။ခ်ံဳကင္းကို ထြက္ေျပးခင္ ၀မ္က်င္းေ၀ရဲ့ လက္ရံုးတစ္ဖက္ျဖစ္တဲ့ ဇန္ဇိုးမိန္ ဟမ္ႏိြဳင္းမွာ လုပ္ၾကံခံရေတာ့ သူတို႔လင္မယားအပါအ၀င္ ေဟာင္ေကာင္က ၀မ္က်င္းေ၀ေနာက္လိုက္ေတြ အကုန္လံုး ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနခဲ့ ၾကရတာ။ ဘယ္လိုအေျခ အေနပဲေရာက္ေနေန ရီကေတာ္ဟာ ၀ယ္ရခ်မ္းရတာကို ၀ါသနာထံု တယ္။ စစ္အတြင္း တိုင္းတပါးအုပ္ခ်ဳပ္ခံ အေျခအေနဆိုေတာ့ ၀ယ္ဖို႔ခ်မ္းဖို႔ ပစၥည္းေတြဆိုတာ တရုတ္ျပည္မ တစ္ခုလံုးလိုလိုမွာ ရွားပါးလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လိုခ်င္စရာကုန္ပစၥည္းေတြ ေပါမ်ားလို႔ ေစ်း၀ယ္သူတို႔ နိဗၺာန္လို႔ဆိုၾကတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ကိုေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေစ်း၀ယ္ရမယ့္ အခြင့္အေရးထူးၾကီးကို ရီကေတာ္လက္လြတ္မခံႏိုင္ပါ။ သည္ေတာ့ သူမအသိုင္းအ၀ိုင္းကလူတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေပးမႈနဲ႔ ေဂ်ဆင္းကို သိကၽြမ္းခဲ့တာ ။

“သူကေလ သေဘၤာေတြနဲ႔ သြင္းကုန္-ထုတ္ကုန္လုပ္တဲ့ မစၥတာမွတ္ရဲ့ ဇနီးေခ်ာေလးေပါ့ ။ ရွင္ ေဟာင္ေကာင္မွာ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ေဒသခံအသိတစ္ေယာက္ေတာ့ ပါမွျဖစ္မွာ ။ ရွင္ ကုန္ပေဒသာဆိုင္ၾကီးေတြမွာ ေစ်း၀ယ္ခ်င္ရင္ ကြမ္တုန္စကားေျပာတတ္ရတယ္ ။ ရွင္ကလည္းမေျပာတတ္ေတာ့ ရွင့္ကိုမတန္မရာ ေစ်းတင္ျပီးေရာင္းက်မွာ ။ သူ႔ အမ်ိဳးသား မစၥတာမွတ္ကလည္း အျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလိုပါပဲ ။ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကလူၾကီးလူေကာင္းေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတာ သိပ္ကို ဂုဏ္ယူရွာတာ”

။ ဒီလိုနဲ႔ ေဂ်ဆင္းတို႔လင္မယားနဲ႔ ရီကေတာ္သိကၽြမ္းခဲ့ရတာ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဧည့္၀တ္ေက်သလို သူမကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံခဲ့တာ ။ ခုေနာက္ပိုင္း ပုလဲဆိပ္ကမ္း ဗံုးၾကဲခံရျပီးေနာက္မွ မစၥတာမွတ္ရဲ့သြင္းကုန္-ထုတ္ကုန္လည္း လုပ္ငန္းလည္းျပဳတ္သြားတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစုေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ ေဂ်ဆင္း ကိုယ္တိုင္ရွန္ဟိုင္းကို ဆင္းလာျပီး အဖိုးၾကီး ၀န္နည္းတဲ့ နာရီေတြ ၊ ေရေမႊးေတြ ၊ အဂၤလိပ္ေဆး၀ါးေတြ ၊ အမ်ိဳးသမီး၀တ္ အသားကပ္ေျခအိတ္ေတြ အေရာင္အ၀ယ္လုပ္ရတယ္ ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ၀ါသနာထံုတဲ့ ရီကေတာ္ဟာ ေဂ်ဆင္းကို တစ္ခါထဲဖမ္းျပီးအိမ္ေခၚထားလိုက္ေတာ့တာပါ္ ။

“က်မတို႔ မေန႔က ရႈယုက ဆီရႊန္း စားေတာ္ဆက္ကိုသြားၾကတယ္ ။ ေဂ်ဆင္း တစ္ခါမွ်မေရာက္ဖူး ဖေသးဘူး” ရီကေတာ္က သိုးေမြးျခံဳထည္၀တ္ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“အို တကယ္ ဒါနဲ႔ က်မတို႔ မွီကေတာ္ကို မေတြ႔တာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီေနာ္”

“က်မ အိမ္တြင္းေရး ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ မအားလို႔” မွီ ကေတာ္က မာေက်ာက္လွမ္းေပးရင္း ခပ္၀ါး၀ါးေျဖတယ္။

ရီကေတာ္ဟာ ႏႈတ္ခမ္းရြဲ႔တဲ့ျပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ “အလကား သူက်မတို႔ ကိုညစာေကၽြးရမယ့္ အလွည့္မို႔ ပုန္းေနတာပါရွင္”

ေဂ်ဆင္းကေတာ့ မွီကေတာ္ဟာ သူမေရာက္လာကတည္းက ရီကေတာ္ သူမကို အေရးေပးခံရလို႔ မနာလိုျဖစ္ေနတာပါလို႔ ထင္ေနတယ္။

“လ်ိဳကေတာ္က က်မတို႔ကို မေန႔ညကေခၚသြားတာေလ ။ သူအခုရက္ပိုင္းအတြင္း မာေက်ာက္မွာကံလိုက္ေနတယ္မဟုတ္လား ။ ဒါေပမယ့္ စားေတာ္ဆက္လည္းေရာက္ေရာ မစၥတာလီတို႔ လင္မယားနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ပါတီေပးေနတာပါ ဆိုျပီးက်မကို အတင္းေခၚပါေရာေလရွင္ ။ သူတို႔လင္မယား ဖိတ္ထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကခ်ည္းနည္းတာမဟုတ္ဘူး ။ စားပြဲ၀ိုင္းၾကီးတစ္ခုလံုးျပည့္လို႔ ၊ ဒါေတာင္မေလာက္လို႔ ခံုပိုေတြ ေနာက္မွာ၀ိုင္းရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုေတာ့ က်မတို႔ကို ေကၽြးပါမယ္ဆိုတဲ့ လ်ိဳကေတာ္ေတာင္ က်မေနာက္မွာ ဇာတ္ထဲက ကေခ်သည္မေလးလို ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ေနရေတာ့တာေပါ့ ရွင္္” ရီကေတာ္က မွီကေတာ္ကို စကားဆက္တယ္။

“ဒါနဲ႔က်မက ငါဒီည ေရြးေခၚထားတဲ့ မိန္းကေလးသိပ္လွတယ္လို႔ သူ႔ကိုေနာက္ေတာ သူက “က်မတို႔ဖူးက မ်ိဳဖို႕ သိပ္ႏွစ္ခ်ိဳ႕ုေနျပီ” လို႔ျပန္ေျပာသရွင့့္ ဒါနဲ႔က်မက တို႔ဖူးဆိုတာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေလစားလိုေကာင္းေလပဲ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကတာ ဆိုတာမ်ား တစ္ဆိုင္လံုးကို ၀တ္၀တ္ကြဲလို႔။ လ်ိဳကေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ရယ္တာ ပါးေတြဆိုနီနီတြတ္သြားတာပဲ”

မာေက်ာက္ကစားပြဲတစ္ခုလံုး ရယ္သံေတြဖုံးသြားျပန္တယ္။

ရီကေတာ္က မွီကေတာ္ကို ပ်က္ကြက္တဲ့ရက္ေတြက အတင္းအဖ်င္းသတင္းေတြ ဆက္ေျပာေနတုန္းမွာပဲ မီးခိုးေရာင္ ကုပ္အကီ် ၤကို အေသအသတ္၀တ္ထားတဲ့ မစၥတာရီ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ျပီး သူ႔ရဲ့ ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ကို ေခါင္းညိမ့္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ ။

“မင္းတို႕ သည္ေန႔ပြဲစတာ ေစာလွခ်ည္လား”

ဆက္ရန္ -


2 February 2008

ျမန္မာ့သနပ္ခါး


အညာသားျပီျပီ က်ေနာ္ သနပ္ခါးသိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာ ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ သနပ္ခါးနဲ႔ေ၀း သြားခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတေလာကမွ သူငယ္ခ်င္းအစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစပ္ရင္း သနပ္ခါးအေၾကာင္း ေရာက္သြား မွ ဒါေလးအေၾကာင္း ခံစားၾကည့္ဦးမယ္ ဆိုျပီးေရးၾကည့္မိခဲ့တာ ။ သူကိုယ္တိုင္ ကလည္း က်ေနာ္ကို သနပ္ခါးတစ္တုံး လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေမ့ေနခဲ့တဲ့ သနပ္ခါးလိမ္းရတဲ့ အရသာကိုေရာ ၊ သနပ္ခါးရနံ႔ကိုေရာ ျပန္သတိရသြားေစခဲ့တာ ။ ( အစ္မကိုလည္း သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

က်ေတာ္တို႕ သည္မွာေတာ့ သနပ္ခါးလိမ္းတဲ့သူ ကိုေတြ႕ႏိုင္ဖို႔အေတာ့္ကို ရွားတာ ၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး စစ္စစ္ေတြကိုယ္တိုင္ သနပ္ခါးကိုေက်ာခိုင္းက်ေတာ့ သနပ္ခါးရနံ႔ဆိုရင္ မူးလို႕ရႈစရာကိုမရွိတာပါ ။

က်ေတာ့္ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေတာ္သနပ္ခါးလိမ္းမယ္ ဆိုေတာ့ အသားမည္းတဲ့က်ေတာ့္ကို “သနပ္ခါးလိမ္းရင္ မင္းအသားနည္းနည္းျဖဴလာမွာေပါ့ကြ” ဆိုျပီးစေတာ့တာပဲ (ေအးေလ… သူကေတာ့ တရုတ္ဆိုေတာ့ ခရုသင္းစြဲတယ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ ကိုျဖဴတာ :D ) ။ သူကေတာ့ “ရန္ကုန္သူ” သီခ်င္းကို ဖ်က္ဆိုျပီးေတာ့ေတာင္ က်ေတာ့္ကိုေနာက္ေနေသးတယ္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴႏုႏုေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အညာသူ ညိဳျပာညက္ေတြပဲ ဆိုဆို သနပ္ခါးလိမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဟာ လွတာပဲ မဟုတ္လား ။ ခံစားၾကည့္ပါ ။

ေ၀းခဲ့ရသူမို႔

ခ်စ္သူ႕ပါးႏုႏု ကို ပထမဆံုးနမ္းခြင့္ရခဲ့တုန္းက ယစ္မူးသြားေစခဲ့တဲ့ အေနာက္တိုင္း မိတ္ကပ္နံ႕ကို ရင္ခုန္စြာ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ရင္း အဖြားရဲ့ပါးက သနပ္ခါးနံ႕ၾကဴၾကဴကို သူသတိရမိခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သနပ္ခါနံ႔ သင္းသင္းေလးကို သူ႕ခမ်ာ လြမ္းေနရဆဲျဖစ္သည္။

ဟုတ္ခဲ့သည္ပဲေလ ။ သူ႕အဖြားအညာသူၾကီးက သနပ္ခါးသိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာမဟုတ္လား ။ ေရၾကဲၾကဲနဲ႕ေသြးထားတဲ့ သနပ္ခါးကို သူငယ္ငယ္တုန္းကဆို နံနက္မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတိုင္း သူ႕အဖြားကိုယ္တိုင္လိမ္းေပးေနၾက ။ သနပ္ခါးလိမ္းေပးတိုင္းလည္း ေရွးလူၾကီးမ်ား ထံုးစံ `ဗုဒၶံသရဏံ ဂစၧာမိ´ ၊ `ဓမံၼသရဏံ ဂစၧာမိ´ ၊ `သံဃံသရဏံ ဂစၧာမိ´ လို႔ သရဏဂံု (၃) ပါးရြတ္ဆိုျပီး နဖူးနဲ႔ ပါးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက စျပီးလိမ္းေပးေနက်။ သူကလည္း သနပ္ခါးနံ႕ေမႊးေမႊး ၊ အသားတေအးေအးနဲ႕ ေနရတာကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ ။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြက်ရင္ေတာ့ အဖြားနဲ႕စိတ္ေကာက္ျမဲ ။ အညာရဲ့ေဆာင္းရဲ႕ နံနက္ခင္းေအးေအးနဲ႔ သနပ္ခါးေရနဲ႔ ေအးျမတဲ့ အထိအေတြ႔ဟာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ထံုထက္သြားေအာင္ေအးတာမဟုတ္လား ။ အဖြားကေတာ့ ေဆာင္းမွာ သနပ္ခါးလိမ္းရင္အသားမပတ္ဘူးဆိုျပီး အတင္းလိမ္းေပးေနက် ။

သူ႕အေမက်ေတာ့လည္း သနပ္ခါးကို ထူပိန္းေနေအာင္လိမ္းတတ္သူပင္ ။ အညာေနပူၾကဲၾကဲမွာ စက္ဘီးနင္းျပီး ေက်ာင္းကျပန္လာလို႔ ေခၽြးဒီးဒီးက်သည့္တိုင္ သနပ္ခါးကေတာ့ မပ်က္ေပ။ အေမေက်ာင္းကျပန္လာ လို႔ သူ႕ကိုခ်ီပိုးတိုင္း ေခၽြးနံ႕ေရာေနသည့္တိုင္ သနပ္ခါးနံ႕ကေတာ့ သင္းျမဲ။ သူငယ္ငယ္တည္းက သည္လိုေမႊးအနံ႔ေတြကို ရင္ႏွီးခဲ့သည္ေလ ။ သူ႕ကိုတစ္ခါတစ္ခါ အေမကိုယ္တိုင္သနပ္ခါးလိမ္းေပးရင္ေတာ့ သူ႔နည္းႏွင့္သူ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလးေသြးလို႔ ထူထဲေနေအာင္လိမ္းေပးျမဲ ။ အေရျပားေတြ က်စ္မာသြားသေယာင္ခံစားရေအာင္ထိကို ထူထူလိမ္းေပးခဲ့တာ သူမွတ္မိသည္။

နံနက္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတစ္ၾကိမ္ ၊ ေရခ်ိဳးျပီးတစ္ၾကိမ္ သနပ္ခါပါးကြက္ၾကားေလးကြက္ျပီး ေနခဲ့ရသည့္ ကေလးဘ၀ေန႔ေတြမွာ သူေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ေနာက္အေ၀းမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရတဲ့ သူငယ္ငယ္ကသိပ္မမွတ္မိတတ္တဲ့ အေဖျပန္လာတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေနၾက `အား…ပါ…. အေဖ့သားၾကီး ကသိပ္ေမႊးပါလား´ ဆိုျပီး ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈံ႕ရင္ သူ႔အေဖကို ျပန္မွတ္မိသြားတတ္ခဲ့ တာပဲေလ။ မွတ္မွတ္ရရ သူ႕အေဖပထမဆံုး ၀ယ္လာတဲ့ ကင္မရာတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးနဲ႕ ျပန္လာတဲ့ေန႔က သနပ္ခါးပဲၾကား ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီးစ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနခဲ့တုန္းေပါ့။ အဲသည္မွာပဲ သူက်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ျပီး ျပံဳးေနတဲ့ ပံုေလးကို အေဖရိုက္ေပးခဲ့တာ ။ ေနာက္ကူးျပီးေတာ့လည္း ပံုေလးက သိပ္လွတာဆိုျပီး သူ႕အေဖက Wallet ထဲမွာ အျမဲေဆာင္ထားေနက် ။ ေနာက္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္မိသမွ် ရိုက္ခဲ့သမွ်ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ အဲသည္ပံုေလးကအလွ ဆံုး သဘာ၀အက်ဆံုးပဲမဟုတ္လား ။

+++++++

တကယ္တကယ္ေတာ့ သူတို႕ျမိဳ႕ေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း သနပ္ခါးနဲ႕ မစိမ္းလွပါ ။ ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေစ်းထဲမွာ သနပ္ခါးဆိုင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး၊ သနပ္ခါးဟာလည္း ျမိဳ႕႔ေလးရဲ့ အေရးပါတဲ့ စီးပြားေရး ထြက္ကုန္တစ္ခု ၊ ေနာက္ျမိဳ႕ကေလးသူ ညိဳျပာညက္ေတြရဲ့ ပါးျပင္နဲ႔ သနပ္ခါး ဆိုတာလည္း ခြဲလို႔ရႏိုင္ေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ ။ လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမ မွအစ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး သမီးအဆံုး သနပ္ခါးနဲ႕ ကင္းတဲ့အညာသူဆိုတာ တကယ္ကိုမရွိတာပါ ။

ကေလးဘ၀က သူၾကားခ့ဲဖူးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ၊ သီခ်င္းေတြထဲမွာေရာ အညာနဲ႔ သနပ္ခါး အေၾကာင္းဖြဲ႕ ထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါသည္ ။ ``ေရႊဘို သနပ္ခါးတုံးမ်ား ရန္ကုန္လိမ္းဖို႕ယူ ၊ ဘယ္လိုအသားမည္းမည္း ၀ါ၀ါညက္ညက္ျဖဴ´´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဟာ သူ႕အဖိုးလက္ထက္ကေပၚ ခဲ့တာဆိုေပမယ့္ သူကေလးဘ၀က်ေတာ့ တစ္ေက်ာ့ျပန္ဆိုေတးေတြၾကားမွာ ေခတ္စားဆဲပါပဲ ။ သည္သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔အဖြားေျပာတတ္တဲ့ ``ဘယ္ႏွယ္ေတာ္ .. ေရႊဘိုသနပ္ခါးမ်ား နႏြင္းေရာင္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ရွင္မေတာင္ေလာက္ မေကာင္းေပါင္၊ မက္လည္းမမက္စက္ေပါင္´´ ဆိုတဲ့ Comment ကိုေတာ့ ခုေခတ္ “စိုးစႏၵာထြန္း” ရဲ ့ျပန္ဆိုေတး ကိုနားေထာင္ရသည့္ တိုင္ သူ႕အတြက္မရိုးႏိုင္ ။ ကိုယ့္ေဒသစြဲ ၊ ဌာေနစြဲၾကီးလွတဲ့ သူ႕အဖြား ….. ။ ခုလို ဌာေနကို စြန္႕ခြာျပီးေနရတဲ့ သူ႕ေျမးကို ခုေနမ်ားေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုသေဘာထားပါ့မလဲ ။ သူေတြးၾကည့္ဖူး ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမ နဲ႔ အဖြားပါးျပင္က သနပ္ခါးနံ႔ၾကဴၾကဴ ကိုႏွစ္သက္စြာ ရႈရႈိက္ရင္း သူ႕တို႔အရိပ္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ မွီခိုခဲ့ဖူးပါသည္ ။

+++++++

သူနည္းနည္းလူလားေျမာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် သနပ္ခါးနဲ႔ အျမဲထိေတြ႔ရတဲ့ ဘ၀နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေ၀း ကြာလာခဲ့ရသည္ ။ သူ႕အေဖ အလုပ္ရွိရာ ေအာက္ဘက္ ``ပဲခူးတိုင္း´´ ကိုေျပာင္းေရြ႕လာၾကရတာလည္း တစ္ေၾကာင္းပါ ။ေအာက္ဖက္မွာအညာေလာက္ေတာ့ သနပ္ခါးမေပါ ။ေနာက္ (၆) တန္း ၊ (၇) တန္းအရြယ္မွာ သနပ္ခါးလိမ္းဖို႔ ျငင္းဆန္တတ္ခဲ့ျပီ ။ သူ႕ကိုကေလးေလးလို႔ ထင္ေနဆဲ အဖြားက ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးရင္ ပ်င္းလို႔မလိမ္းခ်င္တာပါလို႔ မေရမရာေျဖခဲ့တာပါ ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ က သနပ္ခါးကင္းလာေတာ့သည္ ။ ေနာက္လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ မ်က္ႏွာအသားၾကမ္းလာေတာ့ ညည အိပ္ယာ၀င္ခါနီးတိုင္း သနပ္ခါးလိမ္းတတ္တာကလြဲ လို႔ေနာက္ပိုင္းမွာ သနပ္ခါးဆိုတဲ့ အရာဟာ သူနဲ႕သိပ္ကိုေ၀းကြာခဲ့ျပီ ။ သနပ္ခါးနဲ႔ သူနဲ႔ဟာလည္း သီလရွင္နဲ႔ဘီးေလာက္ ေ၀းကြာခဲ့ေလျပီ ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သနပ္ခါးပင္ေတာင္ မေပါက္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သူေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာျပီေပါ့ ။ အဖြားဆံုးျပီး ေနာက္ပိုင္း သနပ္ခါးလိမ္းဆဲျဖစ္တဲ့ သူ႕အေမက လည္းသူနဲ႔လိုက္မေန ႏိုင္၊ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္က အသားျဖဴမိန္းကေလးေတြဟာလည္း သနပ္ခါးနဲ႔ဆက္စပ္ ေတြးၾကည့္မိရင္ ေတာ္ေတာ္မအပ္စပ္ပါ ။ ဒါေၾကာင့္ခုခ်ိန္ခါမွာ သူ႕ခ်စ္သူ႕ပါးမွ သနပ္ခါးနံ႔ကို မရခဲ့တာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါ ။

သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မိတယ္ ။ “ေငြတာရီ” ရဲ့ကဗ်ာေလးေပါ့ ။

အညာေစာင္ သနပ္ခါးေခါက္နဲ႔

ခရမ္းေျခာက္ ပုန္းရည္ညိဳ

ထန္းညက္ ခ်ိဳခ်ိဳ ။

ခင္အပ်ိဳ

ျငိဳျငင္နဲ႕ စိတ္ထဲ ။

တုိ႕မ်ားအညာမွာျဖင့္

ဂုဏ္ပကာ ပါ၀ါတက္ပါတဲ့

ထူးလက္ေဆာင္ပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္ ။ သူ႕အတြက္အညာျပန္တိုင္းရတတ္တဲ့ လက္ေဆာင္ဟာ သနပ္ခါးပါ ။ ဆရာ သိန္းေဖျမင့္ ရဲ့ “အညာျပန္” ေဆာင္းပါးရွည္ထဲက ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သနပ္ခါးတုံးေလး ေတြလက္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုတာ လုပ္ဇာတ္မဟုတ္ခဲ့ေပါင္ကြယ္ ။ သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း အညာကျပန္တိုင္း ေက်ာင္းဆရာမေတြကို သနပ္ခါးတံုး လက္ေဆာင္ေပးရင္ ၀မ္းသာအားရလက္ခံျပီး ေပးသူဂုဏ္တတ္ခဲ့တာပဲေလ ။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ သူအညာကျပန္လာလို႔ သနပ္ခါးတုံး လက္ေဆာင္ေပးရင္ေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူအပါအ၀င္ အားလံုးက သူ႕ကို၀ိုင္းဟားၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္ ။ သူဒါေတြနဲ႔ ေ၀းခဲ့ရျပီ ။ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လိုက္စြာ က်င္ၾကံေနထိုင္ တတ္ရမည္ ဆိုတာကို သူလက္ခံခဲ့ရတာ ၾကာလွျပီပဲေလ ။

ဒါေပမယ့္ သူ႔အိပ္မက္ေတြမွာ ပါလာတတ္တဲ့ အဖြားရဲ့ ပါးျပင္ဟာလည္းသနပ္ခါးနံ႔ သင္းဆဲပါ ။ သူျပန္အလာကိုအေသအခ်ာ ေစာင့္ေနမယ့္ အေမ့ပါးမွာလည္း သနပ္ခါးတို႔ ထူထဲစြာရွိေနမွာပါ ။ သူအညာျပန္ရင္လည္း သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ ၊အသိေတြက သနပ္ခါးလက္ေဆာင္ေပးလိမ့္ဦးမွာလည္း အေသအခ်ာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းကို သူေတာ္ေတာ္ေလးလြမ္းဆြတ္ေနရပါသည္ ။

ေအာင္ျဖိဳး

(၁၇ ၊ ၁ ၊၂၀၀၈)